ΣΥΝΤΟΜΟ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Γόνος οικογενείας Πρωτοψαλτών και
Μουσοτραφών εργατών της Βυζαντινής Μουσικής και του
Ιερού Αναλογίου στην Κων/πολη, επί 3 γενεές, από τίς
οποίες βγήκαν ένας Κυριάκος (ο επονομαζόμενος
«Καλόγηρος»), ένας Νικόλαος ( το γνωστό μέλος της
Πατριαρχικής Επιτροπής του 1881 και ο άνθρωπος του
οποίου φέρει το όνομα του (γνωστός στην Πόλη και σαν
«Τάκης»), που ίδρυσε με Πατριαρχική Εντολή, την
Μουσική Ακαδημία στην Τραπεζούντα.
Οι ρίζες της οικογενείας του, ξεκινούν
από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και τα κλωνάρια της,
ανθίζουν στο Κοντοσκάλι της πάλαι ποτέ « Βασιλίδος των
Πόλεων ». Ο ίδιος, γεννήθηκε το 1940.
Με την είσοδο του στο Δημοτικό Σχολείο,
άρχισαν και τα πρώτα του βήματα, πάνω στις Κλίμακες της
Βυζαντινής Μουσικής, με τη βοήθεια του Πατέρα του
Κυριάκου, από τον οποίον απόκτησε το γνήσιο
«Πατριαρχικό» λεγόμενο Ύφος, ενώ παράλληλα, έμαθε όσο
λίγοι, την Τυπική Διάταξη των Ιερών Ακολουθιών της
Θείας Λατρείας μας.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, σήμερα, πολλοί
Κληρικοί όλων των βαθμών της Ιεροσύνης, καθώς και πολλοί
περισσότεροι Συνάδελφοι του, να επιζητούν κάθε τόσο την
γνώμη του, γύρω από διάφορες περιπτώσεις.
Σε ηλικία 10 ετών, γνωρίστηκε με τον
Μεγάλο Δάσκαλο της «Πατρώας» Μουσικής, Θεόδωρο
Χατζηθεοδώρου, με την προσωπική παρέμβαση του οποίου,
προς τον τότε Επίσκοπο Ρωγών και Πρωτοσύγκελο της
Αρχιεπισκοπής Αθηνών (και μετέπειτα Μητρ. Κοζάνης) κ.
Διονύσιο, διορίστηκε στον Δεξιό Χορό του Μητροπολιτικοί)
Ναού Αθηνών, υπό τον Πρωτοψάλτη κ. Περιστέρη.
Κατά την εποχή εκείνη, είχε την ευτυχία
να ακούσει και να σπουδάσει από κοντά, διάφορους
Μεγάλους Πρωτοψάλτες και Δασκάλους της Βυζαντινής
Μουσικής, όπως τους κ.κ. Βλαχόπουλο, Γεωργιάδη,
Ρουσσινόπουλο, Μαργαριτόπουλο, Σακκίδη, Περσίδη, Ελοσίτη,
Καμπανίδη, Μουτάογλου, Σαββινόπουλο και αρκετούς
άλλους, από τους οποίους διδάχθηκε πολλά.
Εάν όμως όπως λένε πολλοί, γνωρίζει
σήμερα μερικά πράγματα, γύρω από την πατρώα μουσική μας,
αυτό το οφείλει στον Νίκο το Σαλτάρη, τον Κουλουριώτη
Μουσικολόγο, ο οποίος από τα 17 του χρόνια, τον
παρακολουθούσε ανελλιπώς και τουλάχιστον 2 με 3 φορές το
μήνα, συζητούσαν επί ώρες για διάφορα θέματα, γύρω από
την Βυζαντινή Μουσική. Αυτή η επικοινωνία, κράτησε για
30-35 χρόνια. Βέβαια το «λούστρο» στην ψαλμωδία του,
άρχισε να το αποκτά αργότερα,
μετά την γνωριμία του με τον Πρωτοψάλτη Δημήτριο Μαγούρη
από τον οποίον έμαθε (όπως λέει ο ίδιος), να ψάλλει
Κανόνες και τελειοποιήθηκε μουσικά μπορούμε να πούμε,
μετά την πολύχρονη συνεργασία του, με τον έκπτωτο από τις Τουρκικές αρχές,
Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας,
Θρασύβουλο Στανίτσα, του οποίου υπήρξε για σειρά ετών,
Δομέστικος, στενός φίλος και συνεργάτης.
Από το 1953 σε ηλικία 13 ετών,
πρωτοδιορίζεται σαν Λαμπαδάριος, τον Ιερό Ναό της Αγίας
Μαρίνας Πειραιώς, αρχίζοντας έτσι, την σταδιοδρομία του
σαν Ιεροψάλτης. Μια σταδιοδρομία, που συνεχίζει ευδόκιμα
μέχρι σήμερα, μετά από 53 ολόκληρα χρόνια, ψάλλοντας σε
διάφορους Ναούς, ταυ Λεκανοπεδίου της Αττικής. Τα
μαθήματα που ψάλλει, στηρίζονται πάνω στη λεγόμενη
Πατριαρχική νοοτροπία και απαγγελία.
Το 1978, δημιούργησε το «Φροντιστήριο του
Ιεροψάλτου», όπου δίδαξε σε Συναδέλφους Ιεροψάλτες
(διορισμένους και μη, κατόχους πτυχίων και Διπλωμάτων
Βυζαντινής Μουσικής και Μουσικοδιδασκάλου), Θεωρία,
Τυπικό και Εκτέλεση. Το Φροντιστήριο αυτό,
λειτούργησε μέχρι το 1983, στον Ιερό Ναό του Αγίου
Ελευθερίου Καμινίων Πειραιώς και, μεταξύ των άλλων,
πέρασαν απ' αυτό και 14 Κληρικοί.
Το 1986, ίδρυσε το Σύλλογο Διάσωσης και
Διάδοσης της Εθνικής Παραδοσιακής μας Μουσικής, με τον
διακριτικό τίτλο «ΟΙ ΥΜΝΩΔΟΙ», του οποίου είναι Πρόεδρος
και Χοράρχης, στο τμήμα της Χορωδίας, η οποία
έχει διαπρέψει με τις εμφανίσεις της, σε
όλες τις αίθουσες της Αθήνας και
του Πειραιά, καθώς επίσης και στην Επαρχία,
με ομολογουμένως τεράστια επιτυχία. Ο αείμνηστος
Θρασύβουλος Στανίτσας, ακούγοντας κάποια κασέτα της
Χορωδίας, είχε πει σε παρευρισκομένους : «Πάει! Αυτός
μας πήρε τα οφφίκια».
Έχει ασχοληθεί επισταμένα με το Δημοτικό
μας Τραγούδι, του οποίου ας σημειωθεί, είναι άριστος
εκτελεστής, έχοντας μεταφέρει περισσότερα από 1800
τέτοια τραγούδια στη Βυζαντινή Σημειογραφία, καθώς
επίσης και πάνω από 110 Μονέδες. Το κύριο όμως έργο του,
είναι η μελοποίηση νέων μελών, πάνω σε πατροπαράδοτες
Βυζαντινές γραμμές και την Πατριαρχική Παράδοση και
νοοτροπία. Έτσι, εκτός από την Οκτώηχο, Τριώδιο, Μεγ.
Εβδομάδα, Πεντηκοστάριο, όλο το Εορτολόγιο του Ενιαυτού,
Καταβασίες (Αργές και Σύντομες), έχει συνθέσει (σε
καθαρά δική του μουσική σύνθεση), πάμπολλες σειρές
μαθημάτων, όλων των ειδών.
Οι επαΐοντες που έχουν μελετήσει στο
σύνολο του αυτό το έργο, το οποίο αποτελείται από 24
ογκώδεις τόμους και το οποίο έχει αρχίσει σιγά-σιγά, να
προχωρεί προς την έκδοση του (Ήδη τον Νοέμβριο του 2000,
εκδόθηκε ο Α'. Ήχος, ένας τόμος, με μαθήματα του Όρθρου
και της Λειτουργίας, που ψάλλονται όποια Κυριακή, η
Υμνολογία της Θείας Λατρείας, καλύπτεται από την μελωδία
του παραπάνω Ήχου και το 2004, ο πρώτος τόμος, της
Ενότητας « ΜΕΛΙΡΡΥΤΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», με τίτλο «ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ», ο
οποίος καλύπτει σε μεγάλη ποικιλία, όλα τα μαθήματα
ενός απλού ή πανηγυρικού Εσπερινού και ήδη είναι έτοιμο
το Θεωρητικό), βεβαιώνουν ότι εάν αθροίσουμε το
συγγραφικό έργο, όλων μαζί των Μουσικοσυνθετών, από την
Άλωση της Πόλης μέχρι σήμερα, είναι αμφίβολο, αν θα
πλησιάσει στο 1/3 το πολύ-πολύ του δικού του.
Ας σημειωθεί επίσης, ότι διατηρεί το
μεγαλύτερο ίσως «Φωνοαρχείο» Βυζαντινής Μουσικής στον
Ελλαδικό χώρο (περίπου ταινίες), με τις
φωνές όλων των λεγομένων Μεγάλων Πρωτοψαλτών. Αυτό
όμως που τον κάνει να ξεχωρίζει κατά πολύ, από της
εποχής του και όχι μόνον, είναι εκτός της μεγάλης
ευκολίας, με την οποία μπορεί και διαβάσει ένα
οποιοδήποτε μουσικό κείμενο τους υπόλοιπους
Πρωτοψάλτες και Μελοποιούς της με την πρώτη ματιά, η
ευαισθησία που έχει στα ακούσματα των διαφόρων
Εκτελεστών Βυζαντινής - Δημοτικής ή και κοσμικής ακόμη
Μουσικής (χωρίς να εξαιρείται και αυτή των Τούρκων ή
Αράβων Χανεντίδων), καθώς και η καταπληκτική ικανότητα
του, να μεταφέρει άνετα, αυτά που ακούει στο
χαρτί, γραμμένα με τους χαρακτήρες και τα σημαδόφωνα της
Βυζαντινής Σημειογραφίας.
Έχει τιμηθεί κατά καιρούς, από διαφόρους
Φορείς, Μητροπόλεις, Συλλόγους, Ωδεία κ.λ.π. και η
συγκομιδή Τιμητικών Διπλωμάτων, μεταλλείων, Πλακετών και
εγκωμιαστικών ποιημάτων, είναι αξιοζήλευτη.
Το μεγαλύτερο όμως γεγονός στη
σταδιοδρομία του, συνέβη τον Μάρτιο του 1993, όταν
ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κων/πόλεως κ. κ.
Βαρθολομαίος, θεωρώντας θετική, την μέχρι σήμερα
προσφορά του στή Βυζαντινή Μουσική και γενικότερα
στό χώρο της Εκκλησίας, του απένειμε το Οφφίκιο του
Άρχοντος Πρωτοψάλτου, της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής
Κων/πόλεως, εντελλόμενος όπως «της προσηκούσης τω
Οφφικίω τούτω τιμής, πάντοτε και παρά πάντων,
απολαύων και αξιούμενος». Έτσι, πήρε τη θέση του,
ανάμεσα στους Οφφικιάλους του Οικουμενικού Θρόνου.
Το Πατριαρχικό Πιττάκιο και την ανάλογη
χειροθεσία, λόγω κωλύματος του κ. Ιωαννίδη να μεταβεί
στην Πόλη, ανέλαβε να εκτελέσει, ύστερα από προσωπική
εντολή του ίδιου του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο
Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιώς, κ. κ. Καλλίνικος.
Το συγκινητικό της υπόθεσης, ήταν το γεγονός, ότι η όλη
τελετή, έγινε κατ' απαίτησιν του ιδίου του κ. Ιωαννίδη,
στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας Πειραιά. Δηλαδή στον
ίδιο χώρο, όπου πριν από 40
ακριβώς χρόνια, πρωτοέψαλλε επίσημα, σαν Ιεροψάλτης.
Τον Νοέμβριο του 2000, μαζί με τον
Μουσικοδιδάσκαλο Βασίλη Κατσιφή, εξέδωσε ένα βιβλίο, με
την επωνυμία «Η Βυζαντινή Μουσική, η Κοιτίδα της
(Οικουμενικό Πατριαρχείο - Πατριαρχικοί Χοροί -
Ψαλμωδία), το σήμερα στον Ελλαδικό χώρο και οι Επίδοξοι
Μεταρρυθμιστές», με το οποίο πολεμούνται οι εξτρεμιστές
και «κατά φαντασίαν» μεταρρυθμιστές της Βυζαντινής μας
Μουσικής, επίγονοι! και συνεχιστές των «διά της
επιφοιτήσεως αγνώστου πνεύματος», θεωριών του εκλιπόντος
Σίμωνα Καρά.
Επίσης, είναι πρωτεργάτης της κίνησης,
για την προάσπιση της Πατρώας μας Μουσικής και
Παράδοσης, από τους πάσης φύσεως «Μουσικώς αιρετικούς»
και «διαπομπευτές» της και την ίδρυση του Συλλόγου «ΟΙ
ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ». Μάλιστα, έγραψε ο ίδιος και το Καταστατικό.
Κατά καιρούς, έχει συνεργαστεί με διάφορα
περιοδικά και εφημερίδες, εργαζόμενος σαν Δημοσιογράφος
και μάλιστα, ανήλθε στο αξίωμα
του Γενικού Γραμματέα, της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού
Τύπου. Ειδικότητες του, η πολιτική και η σάτιρα.
Στον Ιεροψαλτικό Τύπο, έχει δημοσιεύσει
πολλά άρθρα, με τα οποία στηλιτεύει, κάθε απόκλιση από
τα καθιερωμένα και την Παράδοση. Σε όλα τα άρθρα του,
διαφαίνεται η μαχητικότητα του, ενάντια σε κάθε
εξτρεμιστή και διαφθορέα της Βυζαντινής μας Μουσικής.
Επίσης, έχει συνεργαστεί κατ' επανάληψη με διάφορους
Φορείς και έχει λάβει μέρος, σε πολλές ραδιοφωνικές και
τηλεοπτικές εκπομπές, με θέματα, σχετικά με την Εθνική
μας Μουσική.
Σήμερα, εξακολουθεί να παραδίδει μαθήματα
Βυζαντινής Μουσικής, σε κάθε σοβαρά ενδιαφερόμενο και η
μέθοδος που χρησιμοποιεί, εγγυάται την ανάγνωση
οιουδήποτε μουσικού κειμένου, με την πρώτη ματιά. Κύριο
μέλημα του, αποτελεί η σωστή επένδυση της, κυρίως σε
άτομα νεαράς ηλικίας. |